Die lach, die stem, die ogen, die man
Herinnering aan wat ooit was
Dat ene gebaar, zijn blik, zijn lijf
Hoe liep het ooit zo uit de pas
De tijd van boosheid is voorbij
Het loont simpelweg de moeite niet
De twijfel is van zijn voetstuk verdreven
Maar wat ligt er nu dan in het verschiet?
Het leken loze, broze woorden
‘We blijven vrienden, geen gedoe, geen pijn’
Ik begin er steeds meer in te geloven
Dat het voor ons toch de waarheid zal zijn
Geen liefde, tenminste niet zoals het was
Alle ruimte voor het nieuwe leven
Maar af en toe, als het zo uitkomt
Gaan wij onze vriendschap beleven!
Liefs, Miranda