Die lach, die stem, die ogen, die man

Herinnering aan wat ooit was

Dat ene gebaar, zijn blik, zijn lijf

Hoe liep het ooit zo uit de pas

 

De tijd van boosheid is voorbij

Het loont simpelweg de moeite niet

De twijfel is van zijn voetstuk verdreven

Maar wat ligt er nu dan in het verschiet?

 

Het leken loze, broze woorden

‘We blijven vrienden, geen gedoe, geen pijn’

Ik begin er steeds meer in te geloven

Dat het voor ons toch de waarheid zal zijn

 

Geen liefde, tenminste niet zoals het was

Alle ruimte voor het nieuwe leven

Maar af en toe, als het zo uitkomt

Gaan wij onze vriendschap beleven!

 

Liefs, Miranda