Mijn vader is 86. Een mooie leeftijd. Een fijn leven gehad, samen met zijn vrouw (niet mijn moeder), die vorige zomer overleed. Hij heeft haar jarenlang met liefde verzorgd. Nu is hij in rouw en zoekend naar een nieuwe invulling van de rest van de tijd die hem nog gegeven is. Dat gaat hem goed af. Hij sjoelt, gaat naar de bingo, naar de kerk, kijkt Netflix en hij wandelt graag. En hij bezoekt het graf van zijn vrouw bijna elke dag. Het is een vitale man.

Vrijdagmiddag belde hij: ‘Miranda, ik ben gevallen in het park. Voorbijgangers hebben me op een bankje geholpen. Ik kan niet meer staan of lopen.’

Lang verhaal kort, de ambulance kwam en de röntgenfoto’s bevestigden ons vermoeden. Hij brak zijn heup en enkel. Nu ligt hij ineens in het ziekenhuis. Vandaag wordt hij geopereerd. En dan mag hij na een paar dagen weer naar huis. Een nieuwe heup erin en weer gaan met die banaan. Toch? We hopen dat hij weer net zo fit en mobiel wordt als hij was. Aan andere scenario’s denken we liever niet.

Mijn vader is een positivo, net als ik. Als het aan hem ligt, loopt hij over een paar weken weer als een kievit. Daar gaat ie zijn stinkende best voor doen, zegt ie. Hij weet nog niet dat er voor volledig herstel minimaal 4 maanden staat….

Ik ga hem daar zo goed als ik kan bij helpen. Wat dat helpen precies inhoudt, daar ben ik mij nu op aan het inlezen. Hij woont zelfstandig en heeft geen zorgindicatie. Gelukkig wel een aangepaste woning, in verband met zijn vrouw. Voor deze week kan ik gedeeltelijk zorgverlof krijgen. Daar ben ik mijn werkgever dankbaar voor. Pa is er zijn hele leven voor mij geweest. Ik heb een liefdevolle en zorgeloze jeugd gehad. Nu is het mijn beurt!

Liefs,
Miranda