Op 27 april startte ik met zangsessies met een mevrouw van toen nog 98 jaar. Ze zat in de huiskamer, was goed aanspreekbaar en zong sommige stukjes enthousiast mee. Vanaf dat moment kwam ik regelmatig met en voor haar zingen. Vanwege haar afkomst zongen we veel Indische liedjes die ik voor haar instudeerde.

Ook op haar 99e verjaardag in juli was ik erbij. Toen was ze al bedlegerig en ging het wat minder met het meezingen. Wel gaf ze nog steeds duidelijk haar wensen aan. Welke liedjes wel, welke nu even niet. Het was haar quality time.

Als ik er niet was, brachten de opnames uitkomst. De verzorging speelde de liederen die ik voor haar had opgenomen af als ze even tijd hadden om bij haar te zitten.

Stukje bij beetje verloor ze de kracht om te praten en zingen. Tot ze alleen nog maar kon knikken en haar ogen op kon slaan.

Gelukkig had ik in de afgelopen maanden geleerd hoe ik haar minimale gebaren kon lezen. Zaterdag was ik nog bij haar en zong ik de liederen die ze zo graag hoorde. Ik sloot, zoals ik altijd deed, af met het Indische slaapliedje Nina Bobo.

Vanmorgen is ze vredig ingeslapen. Volgende week is de uitvaart. De familie vroeg of ik tot slot Nina Bobo kan komen zingen. Wat een mooie wens waar ik van harte ‘ja’ op heb gezegd.

Slaap zacht lieve mevrouw (vanwege privacy redenen noem ik haar naam niet).