Mijn guilty pleasure (of één van de, want ik heb er nogal wat 😂), is het kijken naar Ik Vertrek. Ik verbaas me altijd over al het werk dat mensen over zich heen afroepen wanneer ze besluiten te gaan emigreren. Het voorspelbare Nederland wordt subiet ingeruild voor een onvoorspelbare toekomst, meestal in een warmer land. Op zich een begrijpelijke wens.

Maar ja, geld om te rentenieren is er niet, dus er moet wel een verdienmodel bedacht worden. De bed- & breakfast komt het meest voor, en ook campings zijn favoriet. De taal is men veelal niet machtig dus een ‘gewone’ baan is niet echt handig. Soms belanden deelnemers in de schoonmaak of in een technisch beroep, of doen ze nog opdrachten voor Nederlandse opdrachtgevers. Maar meestal is er sprake van een chaotische verbouwing en chronisch geldgebrek.

Ik verbaas me over de impulsiviteit, de energie en de ambitie. Vanuit mijn luie stoel word ik al moe van alle uitdagingen waar de emigranten mee te maken krijgen. Geen vergunning, slecht weer, lekkages, planning, geen beschikbare werklui, geldgebrek, echtelijke problemen. Alles komt voorbij.

Maar wat me nu het meest intrigeert? Het stellen van prioriteiten. Hoe raar is het dat je als eerste een grote knot kerstlampjes uit de knoop haalt en buiten in de hoogste boom installeert? Of het zwembad schoonmaakt als het huis nog één grote t.ringzooi is? Is dat toch een allesoverheersend gevoel dat het ‘gezellig’ moet zijn? Dat je ergens het licht wil zien branden. Een gelukkig moment wil beleven in alle misère?

Het is heerlijke comfort-tv. Jouw eigen afgebakende leventje ziet er tenslotte een stuk aantrekkelijker uit, als je al deze sores aanschouwt.

Totdat……. de voice-over zegt: ‘Het is nu een jaar later en we nemen nog een kijkje bij mevrouw a en meneer b.’ Want dan ineens, als door een wonder, is het toch gelukt om de verbouwing af te krijgen, het zwembad in gebruik te nemen en gasten te ontvangen.

En dan gebeurt het. Ineens verandert je leedvermaak in jaloezie. JIJ had daar moeten rondlopen, en de cameramannen jouw paleisje moeten laten zien.

Moraal van het verhaal: Niets, maar dan ook helemaal niets, gaat vanzelf. Goed voorbereid of niet, je komt altijd onaangekondigde verrassingen tegen. En je bent een absolute topper als je dan stoïcijns doorgaat, hard werkt en er een succes van maakt.

Chapeau aan alle deelnemers van Ik Vertrek !!