Op Gran Canaria wandelde ik gisteren langs deze enorme cactus. Tussen de droge rotsen en het dorre landschap torende hij hoog boven mij uit.

De cactus is een meester in het benutten van schaarste. Zijn wortels zoeken diep in de grond naar voeding en vocht. Waar veel planten niet overleven, is het voor de cactus de perfecte plek om te floreren.

Ik zie het als een metafoor voor het leven. Ooit was ik zelf ook in een situatie met omstandigheden die allesbehalve ideaal waren. En toch… juist toen kon ik groeien. Keuzes maken. Veranderingen inzetten. Vanuit noodzaak en overlevingsdrang.

Soms ontbreekt de vruchtbare bodem vol kansen en gemak. Je bent alleen in de onherbergzame woestijn. Toch kan juist dát de plek zijn waar jouw veerkracht en kracht zichtbaar worden. Wat als je, net als de cactus, leert om juist nu te wortelen? Om jezelf te voeden met wat er wél is, en je eigen krachtbronnen aan te boren?

Wat mij opvalt aan die cactus, is dat hij niet probeert een palmboom te zijn. Hij verlangt niet naar een weelderige regenwoudbodem of een tuinman die hem dagelijks verzorgt. Hij staat daar, in alle kracht en eenvoud, precies op de plek die voor hem bedoeld is. En dat maakt hem indrukwekkend.

Wij kunnen van de cactus leren dat groei niet automatisch gekoppeld is aan goede basisomstandigheden. Integendeel. Een comfortabel leven kan je juist remmen. Er is geen urgentie en/of je hebt teveel te verliezen (denk je).

Dus….

Kom maar op met die sores. Reset. En ervaar hoe jij kalibreert, je doelen bepaalt, je strategie aanpast, je bronnen aanboort, en groeit als een cactus.

Mooie omdenker hè 💡

Liefs,
Miranda