Wanneer je in een nieuwe omgeving terechtkomt, bijvoorbeeld door nieuw werk, een ander woonadres of een nieuwe vereniging waar je lid van bent geworden, dan is het handig als je mensen leert kennen. Zeggen ze.

Ik sta daar wat ambivalent in. Aan de ene kant is het fijn om een aantal mensen te kennen, waarmee je leuke dingen kan doen of een goed gesprek mee kan voeren. Aan de andere kant ben ik ook graag alleen. Ik geniet enorm van een duizenddingendagje met mezelf. Inclusief relaxted muziekje op de achtergrond en voldoende tijd om prikkelarm te lummelen. Of aan een project te werken dat op mijn lijstje met ambitieuze plannen staat.

Dat ik daarom gisteren naar een heuse netwerkavond hier op Gran Canaria ben geweest, dat mag een wonder heten. Zo’n 20 mensen van allerlei nationaliteiten die aan een lange tafel de gelukkige Bertolli familie speelden. Compleet met kennismakingsspelletjes en stoelendans. Het was gezellig, eerlijk is eerlijk. Toch hield ik het na zo’n 2 uurtjes voor gezien. Mijn energie was op en mijn spanningsboog stond zo slap als een (vul maar in, kan even niks bedenken 🙊).

Hoe is dat voor jullie? Ben ik raar of is het herkenbaar?

Liefs,
Miranda