Soms doe ik even net alsof het niet gebeurd is
Alsof je een tijdje weg bent, gewoon niks aan de hand
Ik zie mezelf dan lachen en stralen zoals vroeger
Een momentje van geluk, even niet met zwart omrand

Het kan natuurlijk niet, dat verdriet dan zomaar weg is
Het is een soort parkeren, ergens ver weg in mijn brein
Een manier van overleven in een wereld zonder jou schat
Omdat ik niet elk moment stil en verdrietig kan zijn

Ik hoop dat je het goedvindt, dat je glimlacht op je wolk
Dat je denkt, die ma van mij, die redt het toch maar weer
Ik hoop dat je net zo trots bent als je was toen je nog hier was
Dan ben ik blij en doet het een heel klein beetje minder zeer