…. krijgt niemand een program…
Weer terug op ons stekkie aan de Dorpsstraat zit ik met mijn laptop op schoot in de tuin. Het zonnetje is verdwenen achter een dik wolkendek na een stralende ochtend. Dat heeft als voordeel dat ik buiten mijn blogje kan maken, zonder schittering waardoor het scherm onleesbaar wordt. Typisch gevalletje van ‘ieder nadeel heeft z’n voordeel’ :-).
Mijn uitzicht is fraai. Een kleurrijke bloemenzee met hierin de meest kleurrijke persoon die ooit in mijn leven is verschenen. Mijn eigen liefste. Op zijn klompen harkt hij de perkjes nadat hij vakkundig het onkruid heeft gescheiden van de plantjes. ‘Een hoop werk,’ noemt hij het zelf, maar ik kan aan hem zien dat het werken in de tuin hem ontspant. Ik doe intussen de was. Beddengoed, handdoeken en een hoop vochtige kleding is er met mij teruggekomen van de 14 campingdagen. En dat bed- en badlinnen moet weer schoon, want volgende week is het volle bak in mijn tent en heb ik alles nodig.
Ondertussen hout besteld voor een houthok dat mijn vader en oom gaan maken. En vanmiddag draait mijn winkeltje weer op volle toeren. Kortom, het gewone leven begint weer, en dat is ook weer fijn. Veel te doen, veel afleiding en geen gedachten meer die alle kanten opgaan. Wel zo rustig…
Wat er terecht gekomen is van mijn voornemens? Bar weinig… Ben niet begonnen met mijn tweede boek en het ontdekte gat in de markt is er ook nog steeds. Komt van uitstel afstel? Zeker niet! Er komt een moment dat er tijd voor is en dat ik eraan toe ben. Dat bleek de afgelopen twee weken niet zo te zijn. Verwerken komt in handzame porties, en daar kreeg ik er ineens eentje van gepresenteerd.
Dus ondanks dat ik niet heb gedaan wat ik me had voorgenomen, ben ik toch weer een stapje verder…
Liefs, Miranda
